Ο χώρος είναι μια βαθιά προσωπική υπόθεση.
Η σχέση μου με τον χώρο
Από μικρή, ο χώρος δεν ήταν ποτέ κάτι ουδέτερο για μένα.
Πριν ακόμη σκεφτώ την αρχιτεκτονική, υπήρχε η ενστικτώδης ανάγκη να προσαρμόσω το περιβάλλον μου στις καθημερινές μου συνήθειες και να το χρησιμοποιήσω σαν σύμμαχο στην ρουτίνα μου και στις διαθέσεις μου.
Στα σπίτια φίλων, δεν με ενδιέφερε απλώς πώς ήταν διαμορφωμένα.
Ήθελα πρώτα να κινηθώ μέσα τους, να καθίσω, να παίξω, να παρατηρήσω.
Και σχεδόν πάντα, χωρίς να μιλάω για αισθητική, μπορούσα να δω τι δυσκόλευε τη χρήση —
γιατί κάτι δεν εξυπηρετούσε, πώς ‘μπλόκαρε’ η καθημερινότητα .
Μεγαλώνοντας, αυτό έγινε ενστικτώδης αντίδραση. Κάθε φορά που έφευγα από το σπίτι ενός αγαπημένου προσώπου, του άφηνα μια μικρή παρατήρηση — όχι για το πώς θα έπρεπε να είναι ο χώρος, αλλά για το πώς θα μπορούσε να τον απολαύσει καλύτερα.
Αυτό που πάντα με συγκινούσε ήταν ότι κάθε σπίτι καθρέφτιζε τον άνθρωπό του.
Και τότε κατάλαβα κάτι που δεν με εγκατέλειψε ποτέ: ο χώρος δεν προκύπτει από έτοιμες λύσεις ή στυλ. Προκύπτει από τη χρήση και την προσωπικότητα.
Δεν υπάρχει «σωστό» ή «λάθος» — υπάρχει μόνο η μετάφραση του εσωτερικού μας κόσμου σε χώρο.
Η χαρά που ένιωθα όταν κάποιος χαμογελούσε με ικανοποίηση κοιτώντας το σπίτι του,
ήταν αυτό που με οδήγησε συνειδητά στην Αρχιτεκτονική Εσωτερικών Χώρων.
Σπουδές, σεμινάρια, εκθέσεις, ταξίδια ήρθαν ως φυσική συνέχεια μιας βαθύτερης ανάγκης:
να βελτιώνω την καθημερινότητα των ανθρώπων μέσα από τον χώρο, με τρόπο ουσιαστικό και ειλικρινή.
Ο χώρος ως εμπειρία
Δεν αντιμετωπίζω τον χώρο ως στατική σύνθεση ή ως αισθητικό αποτέλεσμα.
Για μένα, ο χώρος είναι μια εμπειρία που διαμορφώνει — και διαμορφώνεται από — τον άνθρωπο που τον ζει.
Το δομημένο περιβάλλον επηρεάζει τη συμπεριφορά, τη διάθεση και τον τρόπο που κινούμαστε, σκεφτόμαστε και υπάρχουμε μέσα στην καθημερινότητα.
Γι’ αυτό και ο σχεδιασμός δεν μπορεί να περιορίζεται στην εικόνα ή στο στυλ.
Ο χώρος λειτουργεί ως πεδίο όλων των αισθήσεων: του φωτός, της αφής, της κίνησης, της ροής, της σιωπής.
Ένα περιβάλλον που δεν επιβάλλεται, αλλά επιτρέπει.
Με ενδιαφέρει η ελεύθερη και αυθόρμητη έκφραση του χρήστη μέσα στον χώρο.
Χώροι που δεν “κλειδώνουν” συμπεριφορές, αλλά προσαρμόζονται· που δεν ορίζουν αυστηρά τον τρόπο χρήσης τους, αλλά αφήνουν περιθώριο για εξέλιξη, αλλαγή και προσωπική ερμηνεία.
Γι’ αυτό και ο σχεδιασμός μου βασίζεται σε ευέλικτες, πολυχρηστικές και μεταβαλλόμενες λύσεις — όχι ως τεχνική επιλογή, αλλά ως στάση ζωής.
Από την παρατήρηση στον σχεδιασμό
Ο σχεδιασμός για μένα δεν ξεκινά από το στυλ.
Ξεκινά από την παρατήρηση της ζωής, των συνηθειών, των ρυθμών και των επιλογών — ακόμη και αυτών που δεν έχουν ειπωθεί.
Η δουλειά μου είναι να αποκωδικοποιώ αυτή την πληροφορία.
Να αναγνωρίζω μοτίβα, ανάγκες και αντιφάσεις, ώστε να διαμορφωθεί ένας χώρος με ταυτότητα — όχι γιατί ανήκει σε μια κατηγορία, αλλά γιατί ταιριάζει σε έναν συγκεκριμένο άνθρωπο.
Κάθε έργο είναι διαφορετικό. Η μεθοδολογία όμως παραμένει σταθερή: ανάγνωση, πρόθεση, ουσία.
Σπούδασα Αρχιτεκτονική Εσωτερικών Χώρων στον Α.Κ.Τ.Ο. Art & Design College και συνέχισα στο Interior Design στο Middlesex University, απ’ όπου αποφοίτησα με έπαινο καλύτερης επίδοσης.
Η πρακτική μου εκτείνεται σε ιδιωτικούς και επαγγελματικούς χώρους.
Αν νιώθεις ότι ο χώρος σου χρειάζεται επαναπροσδιορισμό
Αν ο χώρος σου δεν σε εκφράζει πια ή χρειάζεται καθαρή κατεύθυνση, μπορούμε να το συζητήσουμε.